Un canto a Galicia

Chove coma sempre,
dixo Camilo Cela,
e os camiños están
de lama
e de píntegas.

Chove nas palleiras,
e, debaixo,
as crías aniñan
a carón da nai.

Chove mansamente,
dicía o de Padrón

Ainda que chova
hanse oír salmos
saír das rodas
e dos bois.

Nas noites longas
do inverno
algúns homes
escorrentan o frío
coa mirada doce.

Outros,
en cambio,
achéganse ó lume
como se achega
o medo
á sede de xusticia.



(Á miña muller)