viernes, 29 de noviembre de 2013

Presente suave




 
 
Con paciencia todo se logra. A Nove llegamos por una senda vaciada sobre el lomo del Monte Ohate por la uña del Señor, un serpentín de velcro retirado para guía y servicio del andante. Por la zona merodean las alimañas, abundan y se dejan ver cuando les apetece o el hambre las excita. Sin embargo bajo este sol abrasador tan solo abejas y  grillos desafían al viajero.

   El grupo se ha encaramado a la falda sur. Por esta ruta el cuerpo pide líquido. Si bebes demás la tripa no resiste la ascensión. Al mismo tiempo un descuido con el agua puede parar en el desplome del caminante. De tal manera que es necesario en esto, como en todo, un cierto punto de mesura.  A pesar de lo breve de la misión, la fatiga y, en algún caso, el hastío empiezan a mellar la moral del grupo. El grupo se adentra más y más. Serpea entre la maleza. Desde el mirador algunos tiran fotos. Los parapentes, como gaviotas, vigilan el valle. Para cuando se divisa el jardín botánico el sol castiga desde lo alto, el mismo sol que descuelga sus cuchillas sobre el desfiladero. Pero todavía falta.

  Hannah y su marido se las arreglaron para dejar atrás la ciudad y soñar con un futuro en medio de la naturaleza. Se conocieron en Glasgow, villa que la vio nacer a ella y que lo acogió a él como a un hijo pródigo. Están a cargo del jardín botanico. Vienen de muchos lugares a observarlos porque lo cierto es que Hannah y su marido no existen. Existieron en su día. Lo que ahora ven los viajeros es a Hannah hablarle al polvo en suspensión. Los más jóvenes se entretienen grabando las escenas de riñas, bravuconadas, histeria y recelos.

   Al caer la tarde el grupo se apresta a salir hacia la cabaña que queda más arriba, no mucho más pero el reloj empieza a ser rácano. El grupo apura el paso antes de que la noche se asiente sobre la garganta del Louza y los escuadrones REPTA de la Xunta silben en el aire, sieguen la fibra fría del aire a la caza de hombres.



miércoles, 27 de noviembre de 2013

Álvaro Pino







- Tes que ir collendo nelas así, a eito.

   Se te chamas Alvaro Pino e adoeces pola bici  ós quince anos tes sinalado con fío o tempo do vran. Unha meta voante. Xa me entendedes. A miña Orbea de segunda man alumaba de anos a esta parte. Ou eran as miñas pernas as que parecían vimbias e pesaban menos que a raia do horizonte.

   O meu pai comíame a figura. Ainda que foi él o da idea de mercar unha nova a falta de pouco para voltar ós libros. Levoume primeiro a Melo e Sertucha e despóis a Bicis Paco. De remate fomos caer nas casas vellas do Burgo onde nos foi adxudicada unha das millores bicis de aluminio que se vira por Tabeaio e comarca.  Mais ía sobrado de razón. Ben se vía que non estaba ó que había que estar. Chegaba setembro e con el o derrame coa ronda veciñal da recolleita.

- Hoxe hai qu'ir á da Fonte.
- Mecá... cinco ferrados.
- Xa estamos. Pero despóis ben que che gustan no prato.

Aquel día tocaba na nosa. O Pol  toleaba cos veciños. Ladraba coma se nunca tal vira. . Eu colléralle teima polo do outro vran. O que nos fixera ó Tino e a min. ¿Non vai o papón e se nos mete diante da moto? Xa mo dixeran. Pero ata ese dia no lle vira xeito: o que vai de paquete leva a peor parte. Mira. Os xeonllos e os cóbados desfeitiños. Parcheado para a vida. Dende aquela a miña nai tiñao atado día e noite.
Nas tardes que tocaba ir ás patacas a min fervíame. Sempre se me facía moito. Por riba este ano meus pais plantaran para darlle de comer a un exército. Quedara co Xaquin de ir para alá do Mesón que seique abriran unha pisciña nova.

Diran as tres e media e a besta non chegara. Xa tería feito a bomba un cento de veces, e afogado ó Xaquín outro cento. Ó fin viñeron coa besta. O batallón de mulleres dispersouse. Todas elas cos cestos no gancho do brazo. Como dirixidas por unha torre de control ocupaban os regos sen abandoar a leria. Cunha disciplina de zoqueiro. Cada unha sabendo o longo esacto de rego que lle correspondía e vixiándo de reollo o que facía a veciña da dereita.
Tiven sorte.Tocoume chama-la besta. Pero non librei de baixalos sacos. Millor dito de subilos primeiro ó carro e despóis baixalos para uns días despóis escollelas con tempo. Pero por hoxe xa valía.

- Ónde vas?
- Marcho
- Come algo
- Vou onda o Xaquín

Para coller a bici tiña que pasar polo curro do Pol e ó pasar poñíame perdido de cuspe.
Zosqueille. Dinlle ben dado ata que recuou. Xemía, o condenado. Metía o rabo no medio das pernas. Cando din entrado a pouco afuciño. Co cambio de luz na bodega o aire escuro levoume. Menos mal que sabía onde bota-la man. Collín a bici voado e saín cos ollos cheos de charamuscas. Ó sair o Pol veuse outra vez contra min veña a querereme montar. Xa non o atendín. Enfilei cara Carral. Subín. Carguei o pedal e arranquei a medio pistón. Ós cinco metros fixo un estrano. Aquela cadea engrasada hai tres días con aceite de automoción quitábase de cotío. O golpe que sentín na perna obrigoume a baixar algúns santos. Pero non parei. Estaba tan doente que decidín que ou enganchaba ou tronzaba. Enganchou e saín coma un misil frente a Carral. Cun poco de sorte o Xaquín aínda non marchara. O Xaquín vivía no Pincho. Parei. Saiu unha das irmans. Non sei cal delas. Para min eran todas por un igual e nunca as cheguei a distinguir moi ben. Patricia, Cristina e Sandra. Os nomes sí. Pero se tivera que poñerlles cara pasaría a vergoña da miña vida. Nunca llo cheguei a contar ó Xaquín. Supoño que se lé isto o  Xaquín halle vi-la risa ou, se cadra, cágase na leite que mamei. O caso é que saíu unha delas e dixo que o Xaquín xa marchara había eso de media hora. Que deixara recado de que se viña eu que me esperaba na fonte de Herves. Eu ben sabía o que iso era. Cando cheguei alí vin o Xaquín afumando coma o balde dun ferreiro.

- ¿Queres?
- Sí. Trae.
- ¿Onde te metiches? Xa levo dúas pallas
- Lavaría-las mans, porca.
- Lavei. O que pas que sen xabrón... Mira. Ainda ulen un chisquiño
- ¡Saca, prea!

O xaquín ría que se mataba. Ría que era moito rir. Tiña unha desas risas que prenden coma o buxo e non paran ata que te mergullas nela.
Partimos pola costa arriba co miolo fixo nun só obxetivo. Eu ía máis lixeiro que o Xaquín. Ó fubol metíame malleira tras malleira. Na bici era outra cousa. Entre o mantido que estaba e o lacazán que era sempre tiña que esperar por él.

- Veña. Que vai estar pechado cando demos chegado.

Empezóu o chan e xa se vía o home con máis alivio. Ben pasado o Mesón había que coller a esquerda e ós poucos metros vimos o cartel. "Pisciña privada" ¿Privada? Iso xa non me gustou. Resultou ser de pago. Mala chispa os aplane. Viramos sin convir nada porque estaba todo moi claro. No fondo daba igual porque eu co Xaquín a queimar kilómetros enriba da miña avioneta café con leite metalizada era o rapaz máis feliz do mundo. Voltamos por onde foramos. O coronar Carral de volta o Xaquín xa se vía para outra cousa. Baixando a Costa do Pincho o Xaquín desviou sen parar.

-Abur.

Eu seguín. Aínda faltaba a costa de Tabeaio, a máis dificil, por se-la última antes de doblar o alpendre que agochaba a miña casa.

Distinguín ó meu pai. Esquerquenado. Nesto vai e mira cara onde veño. Foi todo un: mirarme a min, ve-lo Pol collido ó peso, a cadea morta polo chan, e os ollos do meu pai a cada paso máis pequerrechos ata quedarlle, xúrovolo, coma dúas costuras de multiplicar no medio e medio das cuncas.


martes, 26 de noviembre de 2013

Darth Vader en la cantina

 



     Quienes me conocen saben de mi afición a la comedia. Me gusta el humor anglosajon, sobre todo. Es directo, preciso. Va a la yugular. Además es en el que me he criado. Para los ávidos, como yo, de humor del bueno Youtube ha caído como una bendición en mitad de un páramo. Hay grandes cómicos en la red. Pero sobre todo hay grandes gags. Les transcribo y traduzco a continuación uno de mis preferidos, obra del británico Eddie Izzard (ya les aviso de que no es una traducción literal sino respetuosa con el sentido de la pieza):

"Una de las cosas que tiene la Estrella de la Muerte es que no hay comida. Nada de nada de comida. Y nadie dice: "¡eh! ¡Darth Vader! Emperador. Bajo un rato a Alfa Beta 9. ¡Qué! ¿Hace un par de bocatas? ¡de qué! ¿de pollo? ¿jamón? ¿pollo y jamón?¿huevo?¿Coca?¿Coca Light? ¿Qué queréis? ¿QUÉ QUERÉIS, vos, rarito dirigente?
Pero debería haber una cantina en la Estrella de la Muerte.¿Verdad? Debería haber una cafetería en el piso de abajo, a donde Darth Vader pudiera ir a relajarse entre batalla y batalla.
(Imitando a los personajes):
DARTH VADER: Tomaré...unos Penne a la Rabiatta
CHICO: Necesita bandeja
DARTH VADER: ¿Sabes quién soy YO?
CHICO: ¿Sabe usted, quien soy YO?
DARTH VADER: Este no es un juego acerca de quién COJONES eres tú. Puesto que YO soy Vader, Darth Vader. LORD VADER. Podría matarte con un simple pensamiento.
CHICO: Vale, pero necesita bandeja
DARTH VADER: NO! No necesito bandeja. No necesito una bandeja para matarte. Puedo matarte sin bandeja. Con el poder de la Fuerza. La cual es potente en mi. Aún así podría matarte con una bandeja, si ese fuera mi deseo. Para lo cual te degollaría con su filo, hasta que tu sangre cubriera el suelo de esta cantin...
CHICO: Pero la comida esta caliente. Necesita bandeja para llevarla.
DARTH VADER: Oh! ...Ya veo... La comida esta caliente. Disculpame. No sabía...¡Je!...Bandeja para...¡Je, je! Claro... Pensaba que me estabas retando a una lucha a muerte.
CHICO: ¿Lucha a muerte? Esto es una cantina. Trabajo aquí.
DARTH VADER: Ya, pero yo soy Vader, Lord Vader. Todos me retan a la lucha a muerte. ¿te suena? Lord Va..Darth Vader? Darth Vader? ¿no? Lor.. Lord Vader?. Sir Vader. Sir Lord Darth Vader. Lord Vader de Cheam. Sir Lord Von Darth Vaderham? La Estrella de la Muerte. Dirijo La Estrella de la Muerte.
CHICO: ¿Qué es La Estrella de la Muerte?
DARTH VADER: Esto es La Estrella de la Muerte. ESTÁS en la Estrella de la Muerte. YO dirijo esta Estrella.
CHICO: ¿Esto es una estrella???
DARTH VADER: ESTO ES UNA PUTA ESTRELLA. YO LA CONTROLO. YO...SOY TU JEFE
CHICO: ¿Es usted el Sr. Stevens?
DARTH VADER: No... Yo no...¿Quién es el Sr. Stevens?
CHICO: Es el Jefe de Catering
DARTH VADER: ¡No soy el Jefe de Catering! Soy Vader. Podría matar el catering con el pensamiento.
CHICO: ¿Qué?
DARTH VADER: Puedo mataros a todos. Podría matarme a mi mismo con el pensamiento. Solo... ¡Joder! ¡A LA MIERDA! Cogeré una bandeja.
Esta está mojada. Y esta está mojada. Esta está mojada. Esta está mojada. Esta está mojada. Esta está mojada. Esta está mojada... ¿Dónde las secáis?¿En el puto Amazonas? ¿Por qué, con el poder de la Estrella de la Muerte, no tenemos ni una puta bandeja seca?
CLIENTE: No, no, no. Yo estaba aquí antes. Tiene que hacer cola si quiere comer. ¿me pone...los Penne a la Rabiatta? Tienen buena pinta.
DARTH VADER: No, no, no. ¿usted sabe quién soy YO?
CLIENTE: Es Jeff Vader, ¿no?
DARTH VADER: No soy Jeff Vader. Soy DARTH Vader.
CLIENTE: Pero Jeff Vader dirige La Estrella de la Muerte.
DARTH VADER: No, Jeff... YO dirijo La Estrella de la Muerte.
CLIENTE: ¿Usted es Jeff Vader?
DARTH VADER: No. Soy Darth Vader
CLIENTE: ¿Es usted su hermano? ¿Me puede conseguir su autógrafo?
DARTH VADER: No. No puedo. Yo.. No.. Esta bien... Soy Jeff Vader. Yo soy Jeff Vader
CLIENTE: ¿Me firma un autógrafo?
DARTH VADER: ¡NO!! ¡QUE TE JODAN! Te mataré con mi bandeja. (dirigiéndose al chico). Sírveme Penne a la Rabiatta o morirás. Y tú. Y todos los que estáis en esta cantina. Será una muerte "a la bandeja."
CHICO: ¡Uuuuuuuh! ¿Le quiere guisantes?
DARTH VADER: ¿Guisantes, dices? ¿Con la pasta? No puedes servir guisantes con... No pega ni...con...No...
De acuerdo.Venga. Échale guisantes."

La Comedia es el género más difícil. Ni siquiera cabría decir de ella que se trata de un "género" en sentido estricto, sino, más bien, de una actitud. Hay tantas definiciones de Comedia como primaveras cuenta la Reina Madre. Tal vez más. Pero la mía es, a todas luces, la más humilde. Comedia es dolor soportable. Me explico: si la tragedia representa una incursión en el dolor humano, pero en el insoportable, en aquel irremisible, la Comedia coquetea con un grado de dolor diferente y menor. Es cierto: mi definición es pobre. Mayormente porque se centra en una condición necesaria que no suficiente de la Comedia. Mi definición no soluciona nada. No le permitirá diseñar chistes buenos. Lo que sí le prevendrá es de los malos. ¿Qué es dolor soportable? He ahí la cuestión. Lo que para mí es soportable para usted resultará chabacano y de gusto pésimo y viceversa. He ahí la cuestión y he ahí la gracia. Coincido con mi admirado Larry David en que el cómico de raza trabaja siempre en ese difícil terreno. Trabaja al límite. Toma riesgos. Con esto tal vez dé cumplida respuesta a mi buen amigo, el Dr. Lars Herrentanz. Sé que me entenderá. Siempre lo hace. Al resto les propongo un test de esfuerzo a mi teorema. Piensen en el episodio más vergonzoso que ustedes mismos hayan protagonizado, aquel en el que desearon ser tragados por la madre Tierra, el del ascensor, o en el médico o aquel en el que sus bajezas (todos las tenemos) quedaron al descubierto. Ahora piensen que aquello no les sucedió, en realidad, a ustedes sino a un nazi con capa, de negro, ducho en esgrima laser.

sábado, 23 de noviembre de 2013

La vida según Alba Palleiro. Chapter II







De lo necesaria que es la envidia.

Hace un día magnífico. Se anuncian sol y temperatura para el resto de la semana. En días como este da gusto levantarse. Vivo en el campo y por aquí sobrevuelan multitud de aves. La mayoría pajaritos de estirpe local. Pero las hay también que van de paso, grandes como cazabombarderos. Mi mujer ha tenido la deferencia de acomodarles un apeadero, albergue o área de descanso. Se posan e inspeccionan. Beben y se van. Observándolos desde el porche pienso en lo ridículo de mi obra literaria que se circunscribe a este blog y alguna que otra mamonada en la tardoadolescencia. Pienso también en lo que dijo alguien sobre el oficio de escribir: "el escritor escribe siempre de lo mismo". A pesar de mi condición de debutante bien veo donde patino. Mi tema recurrente es la bondad del mal. Doyme, asimismo, perfecta cuenta de que es este, unicamente, un cuadrante en una matriz 2x2. Contamos con otros tres, a saber: la maldad del mal, la bondad del bien y la maldad del bien. Las parejas centrales se conocen por lo evidente de su matrimonio. Podrá el lector negarme otra cosa pero no que las extremas son, como poco, llamativas. No capta mi atención mal que deviene beneficioso sino aquel urdido, calibrado y ejecutado por el ingenio de los hombres. El urdido, calibrado y ejecutado por el ingenio de las mujeres se me antoja de más dificil examen. Si en algun terreno ha destacado la mujer en lo que a vicio se refiere ha sido en el campo de la envidia. No quiero caer en la simpleza de afirmar en esto su monopolio pero sí su indiscutible supremacía. Derribemos la convención en torno a la envidia. La envidia es un gran motor económico. Echen, si no, una ojeada al fondo de armario, a los trasteros , a las despensas, a los baúles atiborrados de libros a medio leer, a los sacos turgentes, embutidos con ropa de Zara, a los sótanos con cachivaches de gimnasia, pilates y body building, juguetes infumables, lámparas zombie, cortinones sin objeto. Todo ese gasto inútil es debido a un coste proverbial y acechante. El coste de envidiar al otro. No le cuenten nada de esto a Daniel Goleman porque les hablará de neuronas espejo y saldrán de la cita bizcos y con ganas de cursar el postgrado. Les sugiero adicionalmente que repasen la pirámide de Maslow y verán ahí apiladas las necesidades humanas por orden de aparición. Si me permiten ustedes, en atención a mis estudios, emplear la imagen de un chalet en obra, diríase que la más elemental necesidad da para el relleno de cimientos y muros pantalla. Eso es todo. A partir de ahí sería preciso encargar a la Central de Envidia el nuevo material de autofraguado en camiones azulgrana. Para nosotros todo esto es una noticia óptima. Somos una nación afortunada. Animado por el clima que me arropa, auguro a España, una, grande y libre, unidad de destino en lo universal, faro espiritual de occidente, reserva moral d'Uropa, un futuro esplendoroso. Nuestra vieja nación es, por encima de todo, abundante en yacimientos de envidia, mineral, como ya dije, y si no lo dije, lo digo ahora, indispensable para la vida moderna.

viernes, 22 de noviembre de 2013

Un canto a Galicia


Chove coma sempre,
dixo Camilo Cela,
e os camiños están
de lama
e de píntegas.

Chove nas palleiras,
e, debaixo,
as crías aniñan
a carón da nai.

Chove mansamente,
dicía o de Padrón

Ainda que chova
hanse oír salmos
saír das rodas
e dos bois.

Nas noites longas
do inverno
algúns homes
escorrentan o frío
coa mirada doce.

Outros,
en cambio,
achéganse ó lume
como se achega
o medo
á sede de xusticia.



(Á miña muller)

miércoles, 20 de noviembre de 2013

A favor de la excarcelación de violadores

Como al Dr. Carracedo a mí también me gusta caminar. Camino sin programación y, más que nada, para despejar la cabeza. Cuando camino las cosas que oigo o leo se ciernen sobre mi como atraídas por una suerte de imán invisible (me refiero al magnético no a ningún superhéroe mahometano). A veces componen un arbol de Navidad. Otras un potaje. Las más de las veces asoma un híbrido. Hoy me obsesioné con los torneos americanos de debate. Ya en el instituto los aspirantes en edad junior han de hilvanar argumentos contrarios incluso a sus mas íntimas convicciones. También recibo últimamente coaching informal procendente de fuentes varias. Me dicen que he de enfocar la vida con otra óptica. No lo verbalizan pero se entiende que me notan un cierto pesimismo patológico. Pues bien, seguidamente haré un experimento de visión positiva. Demostraré la bondad de que toda esa turba de violadores pateen de nuevo las calles.
Primero: esta gente ha vivido arrinconada durante años en prisión. Su delito no se expía con el mero castigo legal. Dentro de la cárcel son la última escoria. Así cabe suponer que hayan sido arrimados por zona trasera de manera frecuente.
 Segundo: el trato recibido de los funcionarios, con toda certeza, no ha sido mejor que el dispensado por el resto de reos. Entra dentro de lo posible que hayan incubado un profundo odio a la autoridad.
 Tercero: las condenas cumplidas los tienen que haber llenado de ansia por ver mundo.
 Cuarto: no lo tengo claro pero he oído que disfrutarán de subsidio de desempleo. Menos mal porque en caso contrario todo mi plan se habría ido al traste.
 Cierto lo anterior, cabe la posibilidad, tal vez remota, de que alguna de esas almas emplee su primera paga en volar a Estrasburgo y cargarle las cachas a los mamarrachos que han facilitado su puesta en libertad. Se cumpliría así el refrán de que no hay mal que por bien no venga o la teoría de la "mano invisible" que explico en un post anterior.
En cuanto a usted, amado lector, llegados a este punto, imagino lo que estará pensando: que soy un tramposo de agárrate. Debo decir en mi descargo que obré en conciencia, sabedor de que tampoco es usted, querido mío, ninguna madre teresa de calcuta. De haberse encabezado este ensayo "En contra de la excarcelación de violadores" no se habría leído ni la primera línea.

martes, 19 de noviembre de 2013

Lance Armstrong: regreso al Podium






La "mano invisible" de Adam Smith es un fenómeno harto demostrado y resumiendolo mucho nos dice que el encuentro de estrategias egoístas favorece el Bien Común. Por ejemplo ¿quién duda de la utilidad del Estado, al menos, a la hora de meter en cintura a los amigos de lo ajeno? No obstante, mirado de cerca ¿qué es, en definitiva, el Estado sino el apogeo de unos saqueadores que vieron lo oportuno del asalto con reiteración? De esta manera sortearon el engorroso trámite de buscar víctimas nuevas cada vez que ejercían su oficio. Como en una especie de sortilegio se combinan fidelidad y crimen y el resultado es bueno. La historia de la humanidad esta abarrotada de casos que ejemplifican la teoría del Sr. Smith. Justo es decir que ejemplos hay también de exactamente lo contrario. En tal caso el fenómeno recibe el nombre de "Tragedia de los comunes" y resulta ser una elevación del dilema del prisionero.
   Asistimos últimamente a una escalada de precios cuidadosamente disfrazada de deflación. ¿Quién no se ha visto en el lance de abrir un envoltorio de configuración similar a otro de hace nada y se ha topado con una masa o calidad clara, clarísimamente menguante? Es lo que se conoce como inflación oculta. Las que no tiene nada de ocultas son las cotas alcanzadas por los precios energéticos. Del 2008 a esta parte ir a la campiña el fin de semana o poner los radiadores a tope se han tornado actos completamente prohibitivos. Nos salvamos del primer trance los que ya vivimos en el rural medio. A cambio sufrimos igual calvario a la hora de poner pie en la capital. No obstante seguimos manejando pesados tanques de la segunda guerra mundial para desplazar nuestros tambien pesados culos de acá para allá. Lógicamente esto no es achacable a nuestra innata estupidez, aunque acaso ella intervenga en el fenómeno de una manera u otra. Más bien el coste de reposición de todos esos bienes de capital resulta sobrecogedor. Hay pruebas fehacientes de que el Sr. Smith podría echarnos una mano de esas invisibles suyas. Caiga el velo tras el que se ocultan los avances guardados por Lance Armstrong y su corte y que le permitían salvar distancias inhumanas a velocidades inhumanas. Atajemos de un plumazo el problema energético sin caer en el de la sudoración excesiva. Y devuélvase, en definitiva, al altar que merece al héroe Armstrong cuyo descrédito ha sido ofrecido en pro del nunca suficientemente ponderado Bien Común.












lunes, 18 de noviembre de 2013


       Un ser humano muda todas sus células cada 10 años. Vale decir que cada 10 años es una persona completamente nueva. Como un meteoro su viaje se colige de una estela limitada a través del firmamento. 

      Jack Sorrow tras mirarse en los ojos de Daniel Steinfeld,  hizo un mohín.  Su mente permanecía encallada en el aire de Brooklin. Con la barbilla hundida en el pecho alargó el papel a su interlocutor y dejó salir las palabras con cansancio, reflejo del profundo tedio que lo invadía.  

      - ¿Has venido de Manhattan para esto?     

      Desde su despacho se divisaba un espacio pulcro, diáfano como las mañanas del West Side en primavera.      

      - No lo tomes a broma, Jack.     

      En agosto Nueva York huele a grasa de oca. Brooklin resuella como la panza de un animal abatido por la fatiga.     

      Brooklin es, sin duda, un almacén de proporciones alarmantes, un almacén de hombres en cajas de zapatos. A las diez menos cuarto los despachos vibran con el género de la ciudad. Los muebles se tiñen de una luz leve malva y del sonido del tráfico que asciende por las fachadas.     

      -           Bien. Algún pirado le manda poemas de amor a tu hija. ¿Que hay de extraño en todo ello?     

      Jack emergía con dificultad de una sima desconocida para él hasta la fecha. Durante dos semanas la fiebre lo había zarandeado del delirio a la ensoñación. Pudo comprobar después de una vida exenta de un solo catarro cómo la única victoria posible es la de quien acepta la derrota final, y la única felicidad la de quien ordena las cosas antes de irse para el otro barrio. Si algo le causó desvelo fue su incapacidad a la hora de ayudar a su hermana con lo del bebé. Incluso semejante impacto en su vida, que en condiciones normales habría minado a cualquier familia media americana se le antojaba por momentos insignificante. Al abrigo de la extrema debilidad que se había adueñado de su cuerpo y considerados uno a uno, los proyectos pendientes le parecían minucias. Considerada en su conjunto la continuidad de su negocio, sencillamente imposible.   

     

-     ¿Amor? Me quieres decir, si eres tan amable qué tiene esto de poema de amor?     

      He aquí

      la abrasadora

      Luz a mi paso

      He aquí  el horror,

      las hojas manchadas,

      el puñal hundido en tu carne
     

-     Fácil. Se la quiere cepillar a estilo perrito. Un rollo froidiano de manual 

La inclinación de Jack al sarcasmo le había deparado más de un disgusto en su juventud. Especialmente con su hermana. Susan, la hermana de Jack trabajaba en el Saint Mary. El draconiano horario al que la obligaban la había empujado a tal estado de fatiga que finalmente se había desatado la tragedia.

Seguidores

Estadísticas