Teño diante a foto na que estamos ti, eu e o Luqui nas escaleiras da entrada. Sento ó teu carón e tremo do Luqui que semella turrar frente ó maínzo da leira. O Luqui era aínda pequerrecho coma min e nós, ti máis eu, eramos como o día e a noite. Eu, sempre coa cabeza chea de aparellos prendidos no aire, de coleópteros de corda e ti, co coiro ese teu nos ollos e as mans secas de tanto cepillar madeira. Eramos como o día e a noite. Foi así dende o principio e non cambiou co tempo. Agora penso nas ducias de broncas. Penso no inútil desgaste, meu e teu, e non dou atopado un só motivo que xustificara todo aquelo.
Cando cheguei tiñas a pel aínda quente. Non diran as dez e mamá seguía de pe sen saber qué pensar nin qué dicir. Tiñas a pel quente e o cabelo finiño igual que se acabaras de vir ó mundo. Non pechara-los ollos ben de todo como se estiveras coa fatiga dun turno doble. Íache dicir "Esperta, papá". Estiven onde a ti uns segundos. Sempre cheguei a tempo. Ti sábe-lo. Pero desta volta foi tarde mesmo antes xa de saír da casa. Non cheguei a tempo, non. Non cheguei para preguntarche se te portaras ben.
As patas da caixa rascaron o chan da urna, unha, dúas, tres veces. Subíache polo lombo camiño da gorxa. A auga da cor da cinza viña por detrás do adro, da parte de Andeiro, a auga viña peineirada polo aire, zoaba como unha buxaina ó redor das polas, viraba nas puntas dos piñeiros, falaba, dicía "non chores, non chores".
Queixábanse do tempo. Eu non. Este tempo eras ti. Inclemente pero sabio. Necesario para que floreza a vida, para que se espalle a vida e os corpos se ergan cando cheguen días millores. Porque han vir. Sí, ti eras como este tempo porque foi él quen te labrou. Xa dende neno cando ías coas vacas ó lameiro, cando a fame era o único que tiñas para comer. Eras duro. Eu non. Sempre fomos como o día e a noite, meu pai, pero neste intre eramos un. Nin ti nin eu estabamos verdadeiramente alí. O meu corpo de pe, mentras selaban con masa e paleta o contorno da lápida, o meu corpo cubría un espacio no que eu faltaba. Eu non estaba alí, non. Estaba aínda no velatorio estreitando a man daquel home.
- Ti non me conoces
- Pois, a verdá...
- Son un compañeiro da Fábrica. Non te das conta
- Non. O sinto
- Non, non te das conta. Claro. Eras moi neniño cando te trouxo ve-la Fábrica. Leveivos eu polas instalacións. ¿Acordaste? Teu pai e máis eu coincidimos tempo e tempo no comité de empresa. Podes estar ben tranquilo. ¿Óesme? Podes estar ben orgulloso de quén foi teu pai.
